Święta Bożego Narodzenia… niezwykły urok kryją w sobie te piękne dni, te najbardziej uroczyste chwile spędzone w gronie rodzinnym, wśród osób nam bliskich, wśród tych, których kochamy. W tę świąteczną atmosferę 21 grudnia wprowadziły nas Jasełka, które przeniosły wszystkich w rzeczywistość sprzed 2000 lat, ale jednocześnie pokazały prawdę o nas samych, ludziach XXI wieku i o świecie współczesnym, który sami kreujemy. Bo przecież każdy z nas ma własne doświadczenie Wigilii, Świąt Bożego Narodzenia. Jedni z radością, niecierpliwie oczekują przyjścia Pana, inni są zabiegani, zalęknieni, gubią sens świąt i własnej egzystencji. Podczas gdy, w tym właśnie wyjątkowym czasie zachowanie dorosłych bardzo wnikliwie obserwują dzieci i młodzież. Natomiast relacje pomiędzy najbliższymi nierzadko przekładają się na ich relacje ze światem i z Bogiem. I do refleksji podejmującej ten właśnie temat zaprosiliśmy podczas Jasełek. „W ten wieczór jestem z Tobą Panie, proszę spójrz…” – tymi słowami męski chór naszych uczniów, uroczyście i doniośle rozpoczął śpiewem przedstawienie bożonarodzeniowe.
Po chwili kurtyna rozsunęła się i oczom licznie zgromadzonych na auli Szkoły widzów ukazała się scena, ujmująca świątecznymi iluminacjami, pachnącymi świerkowymi drzewkami, widokiem stajenki betlejemskiej, gwiazdami i delikatnie promieniującym światłem.
Na scenie pojawiły się najpierw SMS-y przynoszące wiadomości a po nich kolejno bohaterowie przedstawienia: Egon (zagubiony, skłócony ze sobą, rodzicami i światem, który uciekł z domu), Penio (pokrzywdzony przez los), Kaśka (szalona i serdeczna nastolatka), Muniek (wrażliwy i życzliwy kumpel), Olka (wierząca, prawdziwa przyjaciółka), Liza (rozdarta pomiędzy wojującymi rodzicami, nienawidząca świąt i całej tej sztucznej otoczki z nimi związanej) i wreszcie Archanioł Gabriel ( „nowy”, zaakceptowany przez grupę przyjaciół, wnoszący spokój, pragnienie zgody i pojednania). Mimo, że rozmowy grupki młodych ludzi siedzących na ławkach w miejskim parku dotykały trudnej sytuacji w jakiej się znajdowali, dostrzec w nich było można optymizm, chęć zmiany i poprawy tej nieznośnej atmosfery a wszystko to kierowane było ciepłem ich młodzieńczych serc. Wkrótce ich niełatwe położenie podzielają przypadkowi przechodnie szukający schronienia – Józef i Maryja, która była brzemienna.
Następnie nieco zagubieni, spieszący się, by odnaleźć nowonarodzone Dziecię Trzej Królowie a wraz z nimi chcący wykorzystać całe to zamieszanie i swego rodzaju bezsilność młodzieży ZŁY.
Na szczęście cała paczka przyjaciół wyczuwa niecne zamiary rozrywkowego nieznajomego i odchodzi, by uniknąć kłopotów. Zły ze złości niszczy napis Wesołych Świąt znajdujący się na murze. Kurtyna opada, a piosenka „Magia świąt” cudownie i niebiańsko lekko zaśpiewana przez Wiktorię Kuryło łagodzi powstałe napięcie i zachęca: „odnajdź dobro w sobie, poczuj szczęście w magii świąt, by je dobrze przeżyć wyrzuć z twego serca zło…”. Dodatkowo w tym czasie w tajemniczy świat porywa widownię zniewalająco zjawiskowym tańcem para tancerzy – Marcelina Maszk i Patryk Konkol.
Po czym kurtyna ponownie wędruje do góry i przenosimy się do pokoju Błażeja (chłopak choruje na białaczkę, jest po udanym wreszcie przeszczepie i chemioterapii, na święta wrócił do domu ze szpitala, tam towarzyszyły mu słowa piosenki „W Tobie jest światło”), gdzie niespodziewanie odwiedza go grupa przyjaciół.
Błażej opowiada o tym, co przeszedł, o bezradności, beznadziei, smutku, zwątpieniu i wreszcie wyznaje, że to wiara w Boga pozwoliła mu stawić czoła chorobie i wygrać tę nierówną walkę. Dotknięty tak trudnym doświadczeniem współczuje Lizie i wraz z Gabrielem zaprasza kolegów do modlitwy za nią i za zgodę w jej rodzinie. Ku ogólnemu zadowoleniu okazuje się też, że Egon pogodził się z rodzicami i utwierdził się w tym, że go naprawdę kochają. Zakończeniem tej sceny stały się wymowne, wypowiedziane w mega pozytywnym tonie słowa Gabriela: „Jesteście na drodze powrotnej”. Kurtyna przysłoniła scenę a kolędą „Nascitur cum Chrystus” („Gdy się Chrystus rodzi”), w języku łacińskim i polskim Bartosz Pirycki i Dawid Gaffka subtelnie skierowali nasze myśli w stronę niebywałego i najważniejszego w historii wydarzenia – narodzin Chrystusa.
Zamilkły ostatnie tony tkliwej kolędy i w nowym, mocnym świetle ukazała się stajenka, jak podkreślił Ksiądz Franek (odwiedzał Błażeja w szpitalu i pomógł mu na nowo uwierzyć), symbol prostoty, ubóstwa i pokory, miejsce, „gdzie z dala od ciepła i bezpieczeństwa domów, słowo stało się Ciałem”.
Wiadomość ta zabrzmiała również w piosence „Tu słowo Ciałem się stało”, urzekająco wykonanej przez Aleksandrę Sobczak, Monikę Grzenkowicz, Dawida Gaffkę i Bartosza Piryckiego, by zaakcentować fakt, że Bóg stał się człowiekiem.
Tę dobrą nowinę majestatycznie przekazał też słowami Pisma świętego Błażej, któremu Światło pomogło odzyskać zdrowie i radość życia. Podsumowaniem tej nietypowej opowieści stał się śpiew Pawła Klein i Adriana w stylu rap, z chórkiem „On kocha nas takich, jakimi jesteśmy. Uwierzmy!” w tle.
Nastrojowe i pełne uroku wykonanie przez W. Kuryło, B. Piryckiego i D. Gaffkę utworu „Tak jak śnieg”, zwieńczyło przedświąteczną uroczystość.
Długotrwające brawa były nagrodą dla wszystkich występujących uczniów za wspaniałą grę aktorską, urzekający śpiew, czarujący taniec, całą moc wzruszeń i przybliżenie prawdy, że odchodząc od Boga i drugiego człowieka zanurzamy się w świecie pustym, obojętnym, wyzutym z miłości, i że sami musimy znaleźć w sobie siłę, by powrócić. Bo tam, gdzie wygrywa dobro w ludzkim sercu, tam znów rodzi się Bóg. Ciągle na nowo szuka swojego „Betlejem”, szuka często bardzo długo, cierpliwie i wytrwale. Ale w końcu się rodzi! Poszukujmy więc ŚWIATŁA i bądźmy światłem.
Uroczystość przygotowały p. Anetta Treder i p. M. Pepłowska.
Opracowała: mgr Anetta Treder, zdjęcia: Sławomir Łukaszuk
